Inspirerend

Het is heel bijzonder om verhalen te horen uit veel landen zoals Afghanistan, Somalië en Sierra Leone. Vaak schrijnend, soms met een geschiedenis van geweld. Toen ik een van hen vroeg wat zij wilde ‘later’, vertelde zij: “het is genoeg als er een plek is waar geen bommen vallen, waar ik niet gediscrimineerd wordt en waar ik vrolijk kan zijn.”

Het is inspirerend om vrouwen, die zijn gevlucht uit een land waar zij niet mogen spreken en dansen, te zien dansen en te horen opstaan tegen onrecht.

Het is boeiend om te zien dat geloven hier nooit ver weg is. De begroeting met vrede “Salaam”, de vele verwijzingen dat een afspraak volgende week insj’Allah door zal gaan, als God het wil.

Gods wil?
Maar ik merk dat ik daar ook moeite mee heb, het is mooi om te danken als je een verblijfsvergunning krijgt. Maar is het dan ook Gods wil als je die niet krijgt? Is het Gods wil dat er oorlog is en je moest vluchten door landen die ook door oorlog verscheurd worden en kon die God je dan onderweg niet beschermen tegen het seksuele geweld? Ik heb nooit geloofd in een almachtige God die de zaken op aarde kan bestieren naar zijn goeddunken, maar hier te meer gevoeld dat dat beeld voor mij wringt.

Maar het vraagt wel een groot geloof om alle onrecht en onmacht te zien en toch te hopen op een betere toekomst. Dat vraagt het van mij, dus wat zal het dan nog wel meer vragen van mensen die hier als vluchteling zijn.

Het helpt enorm om de veerkracht te zien van mensen die hier op zoek zijn naar een betere toekomst, maar ook om te horen wat hun verdriet is en wat zij missen. Dat laatste leidt vooral tot dankbaarheid om al het goede wat er is in mijn leven. Maar het helpt ook om me deel te voelen van een groter geheel, een grotere bonte gemeenschap van mensen wereldwijd. Een gemeenschap die lijdt aan het onrecht wat er tot nu toe is, maar die er ook over-en-weer voor elkaar kan zijn.

Geen vrome praatjes
Het is verfrissend om me nu in een internationale groep mensen te bevinden van niet perse kerkelijke mensen, maar mensen die wel op zoek zijn naar zingeving en proberen het goede te doen. Niet te veel vrome praatjes maar gewoon in de praktijk proberen het goede te doen. Ik moest denken aan het prachtige beeld van Barbara Brown Taylor, dat Gods mensen niet zozeer de kerk zijn, maar gewoon iedereen. Dus daarmee klinkt het “als twee of drie bijeen zijn” ook als iets wat dagelijks kan gebeuren waar mensen met goede intenties samen zijn. Dat geeft hoop. Dat helpt om te blijven zoeken naar kansen om ieder echt als mens te zien in de taaie omstandigheden. En om dankbaar te koesteren het mooie dat mensen hier ook aan mij geven in een glimlach, een toffe samenwerking, een uitgesproken zegen aan het eind van het gesprek of even heel hard lachen samen.

Meer over het werk van Stichting bootvluchteling op https://bootvluchteling.nl/

Boek: Barbara Brown Taylor - Leaving church: A Memoir of Faith.

Fenneke van Hasselt