Nieuwe alinea
Een verblijf op Iona - een pelgrimage zo u wilt - inspireert velen.
De Abbey, een verblijf in het studiecentrum en de 'eerlijke omgeving' dragen daar aan bij.
Gastvrijheid
Dit artikel heet ‘Huishouden’, maar het gaat eigenlijk over gastvrijheid. Uiteindelijk draait het daar om in Iona Abbey: mensen een gastvrij huis bieden.
Gasten, zowel als vrijwilligers leggen een vaak lange reis af om naar Iona te komen. Er reizen verhalen mee van verwachting, droefheid, kwetsbaarheid en vrolijkheid. Iona Abbey is geen stil retraite huis. Juist in de levendigheid van samen leven, werken, leren, vieren en lachen ligt de ruimte om je te bezinnen op jezelf, je geloof of spiritualiteit, je relaties en je betrokkenheid op wat gaande is in de wereld. Het weekprogramma waar gasten aan deelnemen en de opbouw van de vieringen raakt aan al deze levensgebieden. Als vrijwilliger maak je daar volop deel van uit.
De taken in de huishouding heb ik al eerder beschreven: schoonmaken, de was doen, afwassen en zorgen voor een opgeruimd huis. Daarnaast zijn de housekeepers makkelijk aanspreekbaar voor de gasten. Wij maken hen wegwijs in huis en ook in het huishouden, waar gasten dagelijks aan mee helpen met een half uurtje corvee. Tenslotte word je als housekeeper, net als andere staf en vrijwilligers uitgenodigd om zo nu en dan één van de dagelijkse vieringen voor je rekening te nemen.
Wat is gastvrijheid eigenlijk?
Ik werk in de kerk (Protestantse Kerk Nederland). Elke plaatselijke gemeente dient een beleidsplan te hebben. Er is geen beleidsplan te vinden zonder de intentie een gastvrije gemeente te willen zijn. Maar wat is gastvrijheid eigenlijk? Toen ik jaren geleden een missionaire training deed werd al snel duidelijk dat het in de (kerkelijke) praktijk vaak betekent: kom, ga met ons en doe als wij. De gedachte is dat het oprecht een wens is voor iedereen open te staan. In de praktijk blijkt men vaak erg gehecht te zijn aan de eigen manier van doen en denken en het zo goed mogelijk naar de zin maken van de eigen ‘clubleden’.
Ik denk dat deze neiging niet beperkt is tot kerkelijke gemeenten maar dat elke vereniging of organisatie of gemeenschap hier vatbaar voor is. In hoeverre durven we de gast, de voorbijganger, de vreemdeling voorrang te geven en staan we open voor mensen die ons werkelijk een andere kijk op de dingen bieden? Zijn ze binnen ons blikveld, de mensen van kleur, mensen uit de LHBTIQ+ gemeenschap, linkse donders of rechtse relschoppers?
k bedoel maar te zeggen dat ware gastvrijheid niet zómaar iets is. Het vraagt openheid om je eigen gedachten en gewoonten te laten bevragen. Tegenover gastvrijheid staat geslotenheid en onze bijna natuurlijke neiging degene die we niet kennen of ervaren als ‘anders’, of als vreemdeling argwanend te bekijken, zo niet als ‘vijandig’ te zien en als bedreiging voor onze (groeps)identiteit. Die neiging moet je bestrijden met heel je hart, ziel en verstand om tot een liefdevolle gastvrijheid te komen. Niet alleen in de kerk of (geloofs)gemeenschappen maar uitdrukkelijk ook in onze soms vijandige en gesloten samenleving. Drie maanden Iona hebben me gevoeliger gemaakt voor de noodzaak én de uitdagingen om een gastvrije levenshouding te (blijven) oefenen.