Een stralende dag

Het is licht geworden als we uit Heiloo vertrekken.

Flarden mist, een felrode zonsopkomst op de heenweg naar het oosten.

Twee uur later staan we aan het eind van de laan voor een vriendelijk gebouw.

We zijn er: dit is het klooster Nieuw Sion.



Een verslag van de Inspiratiedag van de Ionacommunity Nederland

in klooster Nieuw Sion, Diepenveen, 5 oktober 2024

Wij voelen ons verbonden met de Iona Community in Schotland, dragen het Iona-gedachtegoed uit en bevorderen in werk- en denkgroepen de heelheid van de schepping.


Bij het poortgebouw ontvangen we een spijkertasje met erin een bring-your-own-beker, het programmaboekje en ik mag een steentje uitzoeken. Als ik mijn naam noem en een badge krijg, zegt één van de ontvangstdames verrast: “Zo heet ik ook!” Ik kijk haar aan en zie het opeens: zij is een dochter van mijn oom. Het blijkt zijn kleindochter te zijn. Haar zus is er ook. Onmiddellijk springt de vonk over en hoewel we elkaar nooit gezien hebben kunnen we bijna niet ophouden met praten.


Eenmaal in het gebouw binnengekomen moeten we in de gangen stil zijn. Dat is wel even wennen. In de refter, de eetzaal worden we ontvangen met warmte en koffie. We nemen plaats in de grote kring, versierd met regenbooglinten in een cirkel en een kruis gelegd. Naast de kaars een vaas met prachtige bloemen uit de kloostertuin. Met zachte stem worden we welkom geheten. De openingsviering begint met heerlijke pianobegeleiding en zang.


Het thema is ‘Staan in de wereld. Inspiratie vanuit gemeenschapsleven’. We krijgen uitleg over de Iona Community en ik maak kennis met de Kloostergemeenschap Nieuw Sion. Tot mijn verbazing hoor ik dat dit het verlaten klooster is, waarvan de enkele overgebleven ‘grijze’ monniken naar Schiermonnikoog waren getrokken. Er is nu een nieuwe passende bestemming voor het klooster gevonden. Een gebedshuis met een nieuwe oecumenische kloostergemeenschap.


Door de lange gangen gaan we stil op zoek naar de kerkruimte waar om 12 uur het middaggebed begint. Een grote koude donkere ruimte met mooie ramen en harde houten banken. Van alle kanten komen mensen binnenlopen. We mediteren 7 minuten in stilte. Ik laat mijn gedachten gaan en ontspan. Ik sla mijn jas om iemand heen. Ondertussen wordt in de refter een heerlijke vegetarische lunch neergezet met producten van het eigen land. De pittige pompoensoep warmt ons weer op.


Daarna neem ik deel aan een van de vier workshops: een rondleiding door het klooster met zijn lange gangen en bijzondere geschiedenis. Vooral de kamers van de abt maken indruk op me. Buiten krijg ik een beter idee van al het werk dat hier verricht wordt. Het is een agrarisch bedrijf. Alles ziet er piekfijn uit. Buiten de bewoners zijn er meer dan 200 vrijwilligers werkzaam die het land en de kas bewerken en de dieren verzorgen. Een geweldige organisatie moet hier achter zitten. In stilte lopen we achter elkaar aan door een booglaan van prachtige berkenbomen om de tuin heen. 


Eenmaal terug in de refter versier ik mijn communityhappystone met een vurig hart, symbool van de kracht van gemeenschap en leg hem tussen andere stenen bij de kaars in het midden van het regenboogkruis. Tussen de bedrijven door kun je elkaar ontmoeten en proberen mijn achternichten en ik elkaar wat beter te leren kennen. We ontdekken dat we elkaars ouders kennen. Zij zijn hier gekomen om te onderzoeken waarom Iona zoveel voor hun plotseling overleden moeder betekende. We wisselen gegevens uit en spreken af elkaar later op te zoeken.


Tijdens de slotviering gaat een lantaarn met brandende kaars rond terwijl we zingen ‘Take, o take me as I am’. Wie een bede hardop wil uitspreken houdt de lantaarn even vast. Ik denk aan mijn kleindochter en bid voor mensen in geestelijke nood. Ik zoek een bewerkte steen uit en neem hem mee als herinnering aan deze inspirerende dag.


Om half 5 stappen we weer in de auto. De dag is omgevlogen. De kerk was koud, de ontmoetingen warm. Mijn hart gloeit na, vol van de bijzondere ontmoetingen en twee familieleden rijker. Is familie niet de gemeenschap die het dichtst bij staat? Op de terugweg naar het westen gaat de zon onder tegen een prachtig gekleurde hemel.

Adri Kostelijk


Share by: